Mija 65 rocznica śmierci Prof. Pawła Kułakowskiego | Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej

Dziś wspominamy 65. rocznicę śmierci prof. Pawła Kułakowskiego - pierwszego Kierownika Katedry Geodezji Politechniki Gdańskiej (ówcześnie Katedry Miernictwa i Geodezji PG), Profesora Pioniera Politechniki Gdańskiej oraz pierwszego Przewodniczącego Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej.

Gorąco zachęcamy do zapoznania się z biografią tej istotnej dla polskiej geodezji postaci:

Paweł Kułakowski urodził się 7.12.1904 roku w Pawłowiczach (gm. Zalesie, pow. sokólski, woj. białostockie).  W 1922 roku ukończył miejskie gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Grodnie. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1924 roku w gimnazjum humanistycznym w Chełmży wstąpił na Wydział Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej. W roku akademickim 1928/29 przeniósł  się na Wydział Geodezji tej uczelni.

W trakcie studiów pracował zarobkowo. Od 1926 roku prowadził wykłady z miernictwa w Zawodowej Szkole Budowlanej w Warszawie. W latach 1928-1929 pracował na stanowisku rewidenta technicznego Wydziału Pomiarów Zarządu Miasta Warszawy. W 1934 roku jako ekstern ukończył Liceum Miernicze w Warszawie.  Po uzyskaniu dyplomu inżyniera geodety podjął pracę mierniczego dla Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie oraz Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 1934 roku pracował zawodowo w biurze prof. Stanisława Kluźniaka, mierniczego przysięgłego w Warszawie. Opracował nowy sposób odtwarzania zaginionych punktów triangulacyjnych, wprowadzony do programu nauczania w Wojskowym Instytucie Geograficznym, opublikowany w „Wiadomościach Służby Geograficznej". Od sierpnia 1934 do 1.08.1944 roku, oprócz wykładów z matematyki, geometrii, trygonometrii  i miernictwa w Szkole Budowlanej, prowadził wykłady z arytmetyki z geometrią, miernictwa, podstaw kalkulacji i księgowości na kursach dla rzemieślników w Instytucie Naukowo-Rzemieślniczym w Warszawie. Do 1939 roku pracował między innymi przy regulacji Bzury, Utraty i Pisy, odwodnieniu  terenów wzdłuż Utraty, projektował osiedle Komorów, Raszyn i Radzyminek, przeprowadzał pomiar portu Gdynia, Nowego Dworu, różnych obiektów komunikacyjnych i przemysłowych, a także pomiar linii wysokiego napięcia na terenie całego kraju. Po wybuchu wojny nie przerwał wykładów. Był nauczycielem w Instytucie Naukowo-Rzemieślniczym. W ramach tajnego nauczania prowadził ćwiczenia z miernictwa jako asystent prof. Edwarda Warchałowskiego w Katedrze Geodezji Politechniki Warszawskiej. Uczęszczał na Wydział Architektury tej uczelni, biorąc udział w zajęciach prowadzonych przez prof. Stefana Bryłę. Podczas okupacji zasłużył się, niosąc pomoc mieszkańcom getta warszawskiego.

Po wyzwoleniu przybył do Gdańska jako delegat Ministerstwa Przemysłu w celu organizowania szkolnictwa zawodowego w województwie gdańskim. W latach 1945-1948 pracował dla Ministerstwa Obrony Narodowej, wykonując pomiary wielu tajnych obiektów. Od 1.10.1945 roku pracował jako adiunkt w Katedrze Miernictwa i Kartografii na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (PG). W 1946 roku został mianowany zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Miernictwa i Kartografii. 16.03.1946 roku, jako prezes Związku Mierniczych Województwa Gdańskiego, wystąpił do rektora PG z memoriałem w sprawie utworzenia na uczelni Wydziału Geodezji. W latach 1946-53 pracował również na stanowisku prof. kontraktowego i kierownika Katedry Geodezji Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie. Od 1947 roku był rzeczoznawcą przysięgłym w sprawach mierniczych  Sądu Apelacyjnego na Okręg Gdański.  Gdy w 1948 roku utworzono na PG Wydział Agrotechniczny, został jego dziekanem oraz opiekunem z urzędu dużego gospodarstwa doświadczalnego (ponad 400 ha) w Sobowidzu, prowadzonego przez ten wydział. 23.02.1949 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym miernictwa i kartografii na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. W latach 1949-1952 wykładał w Gdańsku astronomię na Wyższej Szkole Pedagogicznej, a geodezję w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT. Dodatkowo, w latach 1949-1953 prowadził na Politechnice Warszawskiej wykłady zlecone z pomiarów inżynieryjno-przemysłowych dla III roku Wydziału Geodezji oraz kursu wstępnego. W latach 1955-1957 organizował w Katedrze  Geodezji  PG, na wniosek Prezydium Wojewódzkiej  Rady Narodowej, dwuletni kurs geodetów urządzeniowców oraz prowadził wykłady z geodezji i astronomii. W tym czasie był też recenzentem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. Będąc członkiem  Komitetu  Geodezyjnego PAN, pełnił w nim funkcję delegata Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego. 1.01.1953 roku został mianowany kierownikiem Katedry Miernictwa i Geodezji na Wydziale Budownictwa Wodnego PG.

Zmarł 4.03.1959 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Źródło: Złota Księga Politechniki Gdańskiej