Lata 1945 - 1952 - Wydział Inżynierii Lądowej | Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej

Na podstawie dekretu Rady Ministrów z dnia 24 maja 1945 roku, o przekształceniu Politechniki Gdańskiej w polską państwową szkołę akademicką, rozpoczęło się 60-lecie działalności obecnego Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska. Wśród czterech wymienionych w dekrecie Wydziałów na pierwszym miejscu znalazł się Wydział Inżynierii Lądowej, a w dalszej kolejności Wydziały: Mechaniczno-Elektryczny, Budowy Okrętów i Chemiczny.

Pierwszy Rektor Politechniki Gdańskiej prof. Stanisław Łukaszewicz na organizatora Wydziału wyznaczył prof. Karola Pomianowskiego (profesora Politechniki Lwowskiej, a następnie Politechniki Warszawskiej), wybitnego przedwojennego hydrotechnika.

Z uwagi na znaczenie budownictwa wodnego śródlądowego i morskiego dla przyszłego rozwoju kraju, o ponad 500 kilometrowym dostępie do morza, które doskonale rozumiał i widział w perspektywie pierwszy Dziekan prof. Karol Pomianowski, Wydział od początku działalności przyjął nazwę Wydział Inżynierii Lądowej.

Naukę na sześciu Wydziałach w Politechnice Gdańskiej (dodatkowo powołano Wydział Architektury oraz rozdzielono Wydziały Mechaniczny i Elektryczny) rozpoczęto w dniu 22 października 1945 roku uroczystym wykładem, który wygłosił prof. Ignacy Adamczewski. Oficjalna inauguracja pierwszego roku akademickiego nastąpiła 9 kwietnia 1946 roku. Po przemówieniu prof. Stanisława Turskiego, drugiego rektora Politechniki Gdańskiej, pracownika Wydziału Inżynierii Lądowej, wykład inauguracyjny pod tytułem Technika współczesna a wiedza przyrodnicza wygłosił znany polski uczony prof. Maksymilian Tytus Huber.

Dziekan, prof. Karol Pomianowski przy współudziale Prodziekana prof. Witolda Nowackiego, w strukturze organizacyjnej Wydziału Inżynierii Lądowej, przewidzieli utworzenie 15 następujących Katedr, które powołane zostały Rozporządzeniem Ministra Oświaty z dnia 16 marca 1946 roku (z mocą obowiązującą od 1 października 1945 roku):

• Katedra Matematyki (prof. Stanisław Turski)
• Katedra Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli (prof. Witold Nowacki)
• Katedra Żelbetnictwa i Ustrojów Żelbetowych (prof. Bronisław Bukowski)
• Katedra Ustrojów Żelaznych i Drewnianych (z-ca prof. Władysław Bogucki)
• Katedra Teorii Mostów i Budowy Mostów Stalowych (prof. Stanisław Błaszkowiak)
• Katedra Budowy Mostów Żelbetowych (z-ca prof. Stanisław Obmiński)
• Katedra Budowy Dróg i Robót Ziemnych (prof. Stanisław Okęcki)
• Katedra Kolejnictwa (vacat od 1946r. prof. Bogumił Hummel)
• Katedra Budowy Kolei Żelaznych (prof. Tadeusz Rubczak)
• Katedra Kanalizacji, Wodociągów i Melioracji (z-ca prof. Mieczysław Michalski)
• Katedra Hydrauliki i Hydrologii oraz Budowy Zapór, Jazów i Zakładów o Sile Wodnej (prof. Karol Pomianowski)
• Katedra Regulacji Rzek, Potoków i Budowy Kanałów Spławnych (z-ca prof. Bolesław Krzyszkowski)
• Katedra Budownictwa Morskiego i Portów (prof. Witold Tubielewicz)
• Katedra Budowy Lotnisk, Hangarów i Boisk (vacat od 1948 r. prof. Stanisław Hueckel)
• Katedra Miernictwa i Kartografii (z-ca prof. Paweł Kułakowski)

Dziekani i Prodziekani Wydziału Inżynierii Lądowej (1945-1952).

• 1945-1947 Dziekan: Prof. Karol Pomianowski, Prodziekan: Prof. Witold Nowacki
• 1947-1949 Dziekan: Prof. Witold Nowacki, Prodziekani: Zdzisław Pazdro (1947-1948), Prof. Bogumił Hummel (1948-1949)
• 1949-1950 Dziekan: Prof. Bogumił Hummel, Prodziekan: Prof. Władysław Bogucki
• 1950-1952 Dziekan: Prof. Władysław Bogucki, Prodziekani: Prof. Wacław Balcerski, Prof. Tadeusz Rubczak

Pierwsi absolwenci Wydziału Inżynierii Lądowej, którzy rozpoczęli studia w 1945 roku, kończyli je już w roku 1947. Łącznie w latach 1945-1952 dyplomy ukończenia studiów wyższych dziennych i wieczorowych na kierunku budownictwo uzyskało około 460 absolwentów. Na Wydziale Inżynierii Lądowej w latach 1945-1952 nadano osiem stopni naukowych doktora nauk technicznych w dyscyplinie budownictwo. Od samego początku działalność Wydziału i jego poszczególnych Katedr, profil kształcenia, prowadzone badania naukowe, usługowe oraz realizacje inżynierskie ukierunkowane były na rzecz odbudowy kraju. Powstał silny związek z regionem nadmorskim, a przede wszystkim z odbudowującymi i rozbudowującymi się zakładami przemysłu stoczniowego i portowego oraz z ich zapleczem lądowym i wodnym. W 1952 roku na podstawie Zarządzenia Ministra Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 marca 1952 roku, dotychczas istniejący oraz przez siedem lat aktywnie rozwijający się kadrowo i dydaktycznie Wydział Inżynierii Lądowej, podzielono na dwa Wydziały:

• Wydział Inżynierii Lądowej
• Wydział Budownictwa Wodnego

Wydziały rozpoczęły działalność dydaktyczną, naukowo-badawczą i organizacyjną od roku akademickiego 1952/53.