Lata 1904 - 1945 - Wydział Budownictwa

Rozwój nauk technicznych w końcu XIX wieku znalazł pełne odbicie w jednoczesnym rozwoju uniwersytetów technicznych, które zdobyły sobie w Europie, obok tradycyjnych uniwersytetów, własną pozycję nowych, ważnych i samodzielnych instytucji działających w ramach ustanowionej przez poszczególne państwa organizacji nauki. Uniwersytety techniczne stały się także miejscem opartego na nauce kształcenia technicznego oraz szczególnym miejscem realizacji badań naukowych, o niespotykanych dotychczas rozmiarach i wynikach.

Idea utworzenia uniwersytetu technicznego w Gdańsku, powstała już w 1887 roku, a swój finał znalazła w dniu 6 października 1904 r., kiedy to nastąpiło uroczyste otwarcie przez cesarza Wilhelma II Uniwersytetu Technicznego w Gdańsku, wraz z inauguracją pierwszego roku akademickiego nowej uczelni.

Utworzono 6 następujących oddziałów na prawach wydziału:

  • Wydział Architektury
  • Wydział Budownictwa
  • Wydział Maszynowy i Elektrotechniki
  • Wydział Budowy Okrętów i Maszyn Okrętowych
  • Wydział Chemii
  • Wydział Nauk Ogólnych

Wykłady dla studentów rozpoczęły się 17 października 1904 roku. Ze 189 studentów ogółem, przyjętych na poszczególne lata studiów w roku akademickim 1904/1905, najwięcej bo aż 58, przyjęto na Wydział Budownictwa, którego organizatorem i pierwszym dziekanem w latach 1904-1905 był prof. Reinhold Krohn (do roku 1915 dziekani wybierani byli przez kolegium wydziałowe spośród profesorów etatowych na jeden rok).

Funkcje Dziekanów Wydziału Budownictwa w latach 1904-1920 pełnili:

  • prof. Reinhold Krohn 1904-1905, 1912-1913, 1916-1919
  • prof. Paul Ehlers 1905-1906, 1911-1912
  • prof. Friedrich Wilhelm Otto Schulze 1906-1907, 1913-1914
  • prof. Richard Kohnke 1907-1908, 1914-1915
  • prof. Moritz Oder 1908-1909
  • prof. Otto Eggert 1901-1910, 1919-1920
  • prof. Emil Breidsprecher 1910-1911
  • prof. Gerhard de Jonge 1915-1916
  • prof. Richard Petersen 1920-1921

Dwaj profesorowie Wydziału Budownictwa, pełnili ponadto zaszczytne funkcje Rektora:

prof. Reinhold Krohn 1907-1909
prof. Friedrich Wilhelm Otto Schulze 1919-1921

Pierwsi absolwenci Wydziału Budownictwa z tytułem inżyniera dyplomowanego opuścili, w liczbie 5, mury uczelni już w semestrze zimowym roku akademickiego 1904/1905. Całkowita liczba absolwentów Wydziału Budownictwa w latach 1904-1921 wynosiła 347 i była największa w porównaniu z innymi wydziałami.

Pierwszego doktora wypromowano na Wydziale Budownictwa w semestrze zimowym 1909/1910, przy czym ogólna liczba wypromowanych doktorów w latach 1904-1921 wynosiła 19.

Wydział Budownictwa zajmował pomieszczenia w gmachu głównym w prawym skrzydle parteru i I-go piętra oraz w lewym skrzydle II-go piętra. Prawe skrzydło parteru zajmowało budownictwo lądowe, wodne, mosty i drogi. W latach 1904-1921 powiększono bazę laboratoryjną Wydziału Budownictwa. Pomiędzy gmachem głównym i instytutem elektro-technicznym wybudowano, oddane do użytku w 1912 roku, laboratorium budownictwa wodnego.

Według dostępnych źródeł, liczba studentów Polaków studiujących w Gdańsku w latach 1904-1921 wynosiła 93 (podaje się też liczbę 121). Spośród tych studentów 25 studiowało na Wydziale Budownictwa w tym późniejsi profesorowie: Bronisław Bukowski (1913-1922) i Stanisław Błaszkowiak (1919-1925). Należy nadmienić, że Bronisław Bukowski był jednym z założycieli polskiego Związków Akademików Gdańskich powstałego 3 maja 1913 roku.

W dniu 28 lipca 1921 r. Uczelnię przejął Senat Wolnego Miasta Gdańska, tworząc Uniwersytet Techniczny Wolnego Miasta Gdańska, zachowując dotychczasową organizację uczelni i wydziałów.

Istotne zmiany nastąpiły w wyniku uchwały Senatu Wolnego Miasta Gdańska z dnia 12 lipca 1922 r., kiedy to wprowadzono od 1 sierpnia 1922 r. nowy statut i regulamin studiów oraz powołano trzy wydziały (zamiast dotychczasowych sześciu):

  • Wydział Nauk Ogólnych
  • Wydział Budownictwa
  • Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki

Wydział Budownictwa dzielił się na dwa następujące oddziały:

  • Oddział Architektury,
  • Oddział Inżynierii Budowlanej.

Funkcję dziekana Wydziału Budownictwa w latach 1921-1922 pełnił prof. Gerhard de Jonge, natomiast po wprowadzeniu jako obowiązującego z dniem 1 sierpnia 1922 roku nowego statutu i utworzenia Wydziału Budownictwa z dwoma oddziałami, oprócz dziekana występują kierownicy dwóch oddziałów w tym Oddziału Inżynierii Budowlanej. Funkcje Dziekana Wydziału Budownictwa pełnili:

  • prof. Reinhold Krohn 1922-1923
  • prof. Otto Kloeppel 1923-1924, 1933-1934
  • prof. Friedrich Wilhelm Otto Schulze 1924-1925, 1932-1933
  • prof. Fritz Krischen 1925-1926, 1929-1930
  • prof. Gerhard de Jonge 1926-1927
  • prof. Albert Carsten 1927-1928, 1931-1932
  • prof. Richard Kohnke 1928-1929
  • prof. Karl Hoepfner 1930-1931
  • prof. Richard Winkel 1934-1935
  • prof. Friedrich Flörke 1935-1936, 1936-1937
  • prof. Ernst Witt 1937-1938, 1938-1939

Ze względu na to, że dziekanami Wydziału Budownictwa byli także kierownicy Oddziału Architektury przytacza się dodatkowo nazwiska profesorów pełniących w tych kadencjach stanowiska kierowników Od-działu Inżynierii Budowlanej. Byli to:

  • prof. Paul Ehlers 1924-1925
  • prof. Richard Petersen 1925-1926
  • prof. Wilhelm Lührs 1927-1928
  • prof. Richard Winkel 1929-1930
  • prof. Reinhard Krohn 1931-1932
  • prof. Richard Petersen 1933-1934
  • prof. Gerhard de Jonge 1934-1935
  • prof. Richard Winkel 1937-1938, 1938-1939

Spośród profesorów Oddziału Inżynierii Budowlanej rektorami byli prof. Friedrich Wilhelm Otto Schulze (1921-1923), prof. Gerhard de Jonge (1923-1925).

Istotne są dla okresu międzywojennego warunki przyjęcia na studia. Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska, tzn. do roku akademickiego 1919/1920 włącznie, rozróżnia się kandydatów na studia należących do państwa niemieckiego i cudzoziemców.

W roku akademickim 1920/1921 wyróżnia się kandydatów należących do Wolnego Miasta, państwa niemieckiego i Polski oraz należących do państw obcych . Po przejęciu uczelni przez Senat Wolnego Miasta Gdańska, zaostrzone zostają wymagania w sprawie świadectw ukończenia szkoły średniej, z tym jednak, że podział na kandydatów należących do Wolnego Miasta Gdańska, państwa niemieckiego i Polski z jednej strony oraz kandydatów należących do państw obcych utrzymuje się nadal. Stan taki trwa do semestru letniego roku akademickiego 1938/1939 włącznie. Należy zaznaczyć, że tak obywatele Wolnego Miasta Gdańska, jak i obywatele państwa niemieckiego i Polski przyjmowani byli bez czterotygodniowego okresu oczekiwania, który obowiązywał cudzoziemców.

Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki w Gdańsku zalegalizowana w dniu 29 czerwca 1921 roku, jako zadanie statutowe przyjęła między innymi organizowanie pomocy naukowej studentom. Działalnością tą zajmowały się koła naukowe zrzeszone w Związku Polskich Kół Naukowych Politechniki w Gdańsku. Jednym z takich kół było utworzone w roku 1929 koło Inżynierii Studentów Polaków Politechniki w Gdańsku, które skupiało studentów Oddziału Inżynierii Budowlanej. Koło organizowało wzajemną pomoc w nauce, praktyki zawodowe, zapoznawanie się z polską literaturą fachową i naukową, wycieczki naukowe w celu zwiedzenia ciekawszych obiektów budowlanych w różnych częściach Polski. Koło miało bogatą bibliotekę z dziedziny budownictwa, własne archiwum głów-nie projektów wykonywanych przez studentów oraz organizowało zebrania i odczyty na których referaty wygłaszali wybitni uczeni polscy. Koło wydało też kilka skryptów zarówno w języku polskim jak i niemieckim z tym, że członkowie Koła publikowali artykuły w czasopiśmie studenckim „Życie Techniczne" wychodzącym we Lwowie, a będącym organem Związku Kół Naukowych w Polsce.

Studia i działalność 420 studentów Polaków, w wyniku zajść antypolskich na uczelni w lutym 1939 roku, zakończyły się praktycznie w marcu 1939 r., a więc w momencie zakończenia semestru zimowego 1938/1939. Oznacza to także, mimo wielu prób przywrócenia pełnych praw studentów Polaków, iż właśnie w marcu zakończył się dla Polaków okres międzywojenny studiów w Gdańsku.

Wśród Polaków studiujących w latach 1921-1939, co najmniej 108 było studentami Oddziału Inżynierii Budowlanej. Jeden z nich, a mianowicie Stanisław Andruszewicz obronił na Wydziale Budownictwa w roku 1933 pracę doktorską poświęconą obliczeniom ram wielokrotnie statycznie niewyznaczalnych. Z Polaków studiujących w Gdańsku praktycznie od roku 1913 do 1939 około 40 rozpoczęło pracę w Politechnice Gdańskiej, a więc po przekształceniu uczelni niemieckiej w polską państwową szkołę akademicką (24 maja 1945 roku). Wśród nich wymienić należy następujących profesorów Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, a mianowicie: Stanisława Błaszkowiaka (1919-1922), Bronisława Bukowskiego (1913-1922), Witolda Nowackiego (1929-1934) i Romana Wielocha (1929-1934).

Do studentów i absolwentów należeli także znani inżynierowie Franciszek Doering (1932-1939), Leon Lendzion (1936-1939) i Jerzy Pospischill (1931-1937).

Włączenie Wolnego Miasta Gdańska do Rzeszy Niemieckiej z dniem 1 września 1939 spowodowało także przejęcie uczelni przez administrację rządową jako Uniwersytetu Technicznego Rzeszy Niemieckiej. Przejęcie to nastąpiło oficjalnie w dniu 29 kwietnia 1941 roku. W kolejnych latach uczelnia funkcjonowała z trudnościami wynikającymi głównie z powołania wielu nauczycieli i studentów do wojska. Zbliżający się front spowodował, iż przewidywany od 1 listopada 1944 roku do 28 lutego 1945 semestr zimowy nie mógł już być prawidłowo realizowany i w zasadzie został przed czasem przerwany. W dniu 30 stycznia 1945 roku opuszcza Gdańsk na pokładzie statku „Deutschland" 375 pracowników uczelni i ich rodzin. Zabierają ze sobą także 500 skrzyń z dokumentami i pracami naukowymi. Oznaczało to w zasadzie zakończenie funkcjonowania w Gdańsku wyższej uczelni, szczególnie, że parę dni później otwarto w niej szpital wojskowy z trzema tysiącami łóżek.

W uczelni zostają niektórzy pracownicy z rektorem prof. Egonem Martyrerem na czele, który opuszcza ostatecznie uczelnię w dniu 26 marca 1945 roku.

Szpital wojskowy przyjmujący zwiększoną liczbę rannych w wyniku zbliżającego się frontu, został w zasadzie opuszczony przez personel szpitalny w kilka dni przed wejściem do gmachów uczelni Rosjan. Z chwilą ich nadejścia, na skutek strzelaniny uszkodzone zostały głównie okna, drzwi i ściany wewnętrzne z tym, że po zajęciu gmachów i zastrzeleniu wszystkich rannych podejrzanych o przynależność do gestapo lub Armii Własowa, gmach główny został podpalony. Pozostała przy życiu część rannych zginęła w większości w pożarze, przy czym jak wynika to z publikacji Horsta Wolfa, ostatniego lekarza szpitala, uratowano około 40 osób z prawdopodobnej liczby około 800 rannych.

Pożar gmachu głównego spowodował jego bardzo duże zniszczenie łącznie z zawaleniem stropów i dachu. Ogień przerzucił się także na gmach instytutu chemii, powodując jego znaczne uszkodzenie. W sumie nie walki, a podpalenie doprowadziły do tego, że polska uczelnia – Politechnika Gdańska – powstała na gruzach uczelni niemieckiej, musiała rozpocząć swoją działalność od daleko idącej rekonstrukcji i odbudowy. W odniesieniu do gmachu głównego można nawet powiedzieć, że po-wstała od nowa. Należy przy tym nadmienić, że znaczną rolę w odbudowie gmachów uczelni i w organizacji Politechniki Gdańskiej odegrali absolwenci i studenci Wydziału Budownictwa z lat 1921-1939.

Lata 1945 - 1952 - Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej

Na podstawie dekretu Rady Ministrów z dnia 24 maja 1945 roku, o przekształceniu Politechniki Gdańskiej w polską państwową szkołę akademicką, rozpoczęło się 60-lecie działalności obecnego Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska. Wśród czterech wymienionych w dekrecie Wydziałów na pierwszym miejscu znalazł się Wydział Inżynierii Lądowej, a w dalszej kolejności Wydziały: Mechaniczno-Elektryczny, Budowy Okrętów i Chemiczny.

Pierwszy Rektor Politechniki Gdańskiej prof. Stanisław Łukaszewicz na organizatora Wydziału wyznaczył prof. Karola Pomianowskiego (profesora Politechniki Lwowskiej, a następnie Politechniki Warszawskiej), wybitnego przedwojennego hydrotechnika.

Z uwagi na znaczenie budownictwa wodnego śródlądowego i morskiego dla przyszłego rozwoju kraju, o ponad 500 kilometrowym dostępie do morza, które doskonale rozumiał i widział w perspektywie pierwszy Dziekan prof. Karol Pomianowski, Wydział od początku działalności przyjął nazwę Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej.

Naukę na sześciu Wydziałach w Politechnice Gdańskiej (dodatkowo powołano Wydział Architektury oraz rozdzielono Wydziały Mechaniczny i Elektryczny) rozpoczęto w dniu 22 października 1945 roku uroczystym wykładem, który wygłosił prof. Ignacy Adamczewski. Oficjalna inauguracja pierwszego roku akademickiego nastąpiła 9 kwietnia 1946 roku. Po przemówieniu prof. Stanisława Turskiego, drugiego rektora Politechniki Gdańskiej, pracownika Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, wykład inauguracyjny pod tytułem Technika współczesna a wiedza przyrodnicza wygłosił znany polski uczony prof. Maksymilian Tytus Huber.

Dziekan, prof. Karol Pomianowski przy współudziale Prodziekana prof. Witolda Nowackiego, w strukturze organizacyjnej Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, przewidzieli utworzenie 15 następujących Katedr, które powołane zostały Rozporządzeniem Ministra Oświaty z dnia 16 marca 1946 roku (z mocą obowiązującą od 1 października 1945 roku):

  • Katedra Matematyki (prof. Stanisław Turski)
  • Katedra Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli (prof. Witold Nowacki)
  • Katedra Żelbetnictwa i Ustrojów Żelbetowych (prof. Bronisław Bukowski)
  • Katedra Ustrojów Żelaznych i Drewnianych (z-ca prof. Władysław Bogucki)
  • Katedra Teorii Mostów i Budowy Mostów Stalowych (prof. Stanisław Błaszkowiak)
  • Katedra Budowy Mostów Żelbetowych (z-ca prof. Stanisław Obmiński)
  • Katedra Budowy Dróg i Robót Ziemnych (prof. Stanisław Okęcki)
  • Katedra Kolejnictwa (vacat od 1946r. Prof. Bogumił Hummel)
  • Katedra Budowy Kolei Żelaznych (prof. Tadeusz Rubczak)
  • Katedra Kanalizacji, Wodociągów i Melioracji (z-ca prof. Mieczysław Michalski)
  • Katedra Hydrauliki i Hydrologii oraz Budowy Zapór, Jazów i Zakładów o Sile Wodnej (prof. Karol Pomianowski)
  • Katedra Regulacji Rzek, Potoków i Budowy Kanałów Spławnych (z-ca prof. Bolesław Krzyszkowski)
  • Katedra Budownictwa Morskiego i Portów (prof. Witold Tubielewicz)
  • Katedra Budowy Lotnisk, Hangarów i Boisk (vacat od 1948 r. Prof. Stanisław Hueckel)
  • Katedra Miernictwa i Kartografii (z-ca prof. Paweł Kułakowski)

Dziekani i Prodziekani Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej (1945-1952).

  • 1945-1947 Dziekan: Prof. Karol Pomianowski, Prodziekan: Prof. Witold Nowacki
  • 1947-1949 Dziekan: Prof. Witold Nowacki, Prodziekani: Zdzisław Pazdro (1947-1948), Prof. Bogumił Hummel (1948-1949)
  • 1949-1950 Dziekan: Prof. Bogumił Hummel, Prodziekan: Prof. Władysław Bogucki
  • 1950-1952 Dziekan: Prof. Władysław Bogucki, Prodziekani: Prof. Wacław Balcerski, Prof. Tadeusz Rubczak

Pierwsi absolwenci Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, którzy rozpoczęli studia w 1945 roku, kończyli je już w roku 1947. Łącznie w latach 1945-1952 dyplomy ukończenia studiów wyższych dziennych i wieczorowych na kierunku budownictwo uzyskało około 460 absolwentów. Na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej w latach 1945-1952 nadano osiem stopni naukowych doktora nauk technicznych w dyscyplinie budownictwo. Od samego początku działalność Wydziału i jego poszczególnych Katedr, profil kształcenia, prowadzone badania naukowe, usługowe oraz realizacje inżynierskie ukierunkowane były na rzecz odbudowy kraju. Powstał silny związek z regionem nadmorskim, a przede wszystkim z odbudowującymi i rozbudowującymi się zakładami przemysłu stoczniowego i portowego oraz z ich zapleczem lądowym i wodnym. W 1952 roku na podstawie Zarządzenia Ministra Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 marca 1952 roku, dotychczas istniejący oraz przez siedem lat aktywnie rozwijający się kadrowo i dydaktycznie Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej, podzielono na dwa Wydziały:

  • Wydział Budownictwa Lądowego
  • Wydział Budownictwa Wodnego

Wydziały rozpoczęły działalność dydaktyczną, naukowo-badawczą i organizacyjną od roku akademickiego 1952/53.

1952 - 2004 - Wydział Inżynierii Lądowej

Wobec szczególnych potrzeb regionu i w wyniku szybkiego rozwoju samego Wydziału, nastąpił w roku 1952 jego podział na Wydział Budownictwa Lądowego i Wydział Budownictwa Wodnego – odpowiednio z dziesięcioma i siedmioma katedrami.

W roku 1982 z Wydziału Budownictwa Lądowego wyodrębniono Wydział Hydrotechniki (funkcjonujący wcześniej jako instytut na prawach wydziału), który w kolejnych latach przekształcał się w Wydział Inżynierii Środowiska (1995-2000) i w 2000 roku w Wydział Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska.

W 1998 roku Wydział Budownictwa Lądowego opracował w ramach Programu TEMPUS nowy program kształcenia studentów, zgodny z wytycznymi krajów Unii Europejskiej. Wprowadzono system punktów kredytowych, co znacznie ułatwia studentom przechodzenie w trakcie studiów na inne uczelnie w krajach UE.

Wydział Inżynierii Lądowej otworzył w październiku 2001 roku Środowiskowe Studium Doktoranckie obejmujące programem dwa Wydziały: Inżynierii Lądowej i Architektury. W ciągu 4 lat absolwenci są kształceni w zakresie specjalności: konstrukcje budowlane, inżynieria transportu, architektura i urbanistyka, by na zakończenie przygotować dysertację doktorską.

We wrześniu 1999 roku profesorowie Wydziału postanowili zmienić formułę współpracy z przemysłem i założyli Fundację Rozwoju Inżynierii Lądowej. Fundacja jest samodzielną, niedochodową, pozarządową organizacją zarejestrowaną przez Sąd Rejonowy w Warszawie pod numerem rejestru 5824, której cele działalności statutowej są zorientowane na rozwój nauki, techniki i technologii w inżynierii lądowej.

Działalność ta jest realizowana poprzez:

finansowanie badań naukowych, fundowanie stypendiów dla rozwijającej się kadry naukowej, propagowanie najnowszych osiągnięć inżynierii lądowej, promowanie zawodu inżyniera budownictwa, organizowanie w Polsce wykładów i badań wybitnym naukowcom zagranicznym, tworzenie forum współpracy nauki oraz rządowych i prywatnych podmiotów gospodarczych.

Ponadto, Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą. Zakres ten statutowo jest dość szeroki, jednakże Fundacja skupia się głównie na: organizacji krajowych i międzynarodowych seminariów i konferencji naukowych, wykonywaniu ekspertyz i opinii na zamówienie przemysłu, organizacji kursów i szkoleń w ramach programu kształcenia ustawicznego.

Na Wydziale Inżynierii Lądowej powstało Centrum Doskonałości Unii Europejskiej: CURE – Centre of Excellence for Urban Construction and Rehabilitation: Technology Transfer Research and Education.
Misja CURE to promocja edukacji oraz badań w zakresie budownictwa miejskiego ze szczególnym uwzględnieniem transferu technologii w ramach modernizacji infrastruktury miejskiej. Działalność Centrum obejmuje: zrównoważony rozwój obszarów miejskich, zaawansowaną mechanikę budowli miejskich, efektywne wykorzystanie materiałów budowlanych, optymalizację procesu konstrukcji, innowacyjne systemy budowlane, efektywne projektowanie oraz produkcję, optymalne zagospodarowanie terenów miejskich, modernizację istniejących budowli miejskich.

Z Wydziału wywodzi się szereg wybitnych naukowców, miedzy innymi:

  • Eugeniusz Bielewicz,
  • Maciej Bieniek (Columbia University),
  • Bronisław Bukowski,
  • Stanisław Błaszkowiak,
  • Jacek Chróścielewski,
  • Ryszard Dąbrowski,
  • Tadeusz Godycki-Ćwirko,
  • Sylwester Kaliski – b. Minister Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki,
  • Zbigniew Kączkowski,
  • Witold Nowacki – b. prezes PAN,
  • Wojciech Pietraszkiewicz,
  • Piotr Wilde – b. dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN,
  • Jerzy Ziółko.

Należy podkreślić wielkie zasługi takich organizatorów nauki, dydaktyki oraz przedstawicieli praktyki inżynierskiej, jak:

  • Władysław Bogucki – b. rektor PG i dziekan Wydziału,
  • Roman Kazimierczak – b. prorektor PG i dziekan Wydziału,
  • Juliusz Szczygieł – długoletni dziekan Wydziału,
  • Tadeusz Szulczyński – długoletni dziekan Wydziału,
  • Roman Wieloch – b. dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych,
  • Mieczysław Wizmur – b. dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego.

Z Wydziału wywodzą się byli rektorzy Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie:

  • doc. Jerzy Smoleński,
  • prof. Jan Filipkowski.

Pracownicy Wydziału są autorami szeregu wartościowych patentów, głównie w dziedzinie technologii betonu i konstrukcji metalowych.

W 2004 roku w wyniku połączenia funkcjonujących do tej pory niezależnie Wydziału Inżynierii Lądowej oraz Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska powstał Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska.

W kontekście tego połączenia warto przypomnieć zawarte w jubileuszowej księdze wydanej na 50-lecie Wydziału „prorocze" słowa prof. Zbigniewa Cywińskiego, ówczesnego Dziekana, który napisał:
„Wydaje się, że w przyszłości Wydział Budownictwa Lądowego i Wydział Inżynierii Środowiska powinny utworzyć wspólnie jeden silny Wydział Inżynierii Budownictwa i Środowiska. Pokrywa się to z obecnymi międzynarodowymi standardami w tym zakresie".

Można śmiało powiedzieć, że Wydział zawsze kształcił na wysokim poziomie, bowiem jego absolwenci sprawdzają się pracując w kraju i za granicą. Wydział cieszy się dobrą opinią na arenie międzynarodowej także pod względem osiągnięć naukowych. Liczne grono nauczycieli akademickich Wydziału publikuje wyniki swych badań w czołowych pismach fachowych i uczestniczy z referatami w wielu uznanych konferencjach międzynarodowych w skali globu.

Ważnym obszarem działalności Wydziału jest współpraca z krajowymi i zagranicznymi ośrodkami naukowymi oraz z przemysłem. Wydział jest liderem uczelnianym w zakresie prac naukowo-badawczych zamawianych przez przemysł, realizując prawie połowę zamówień trafiających do uczelni.

Kalendarium

6 października 1904 roku – 30 stycznia 1945 roku. Wydział Budownictwa (Uniwersytet Techniczny w Gdańsku)
Dekret Rady Ministrów Rządu Tymczasowego z dnia 24 maja 1945 roku, o przekształceniu Politechniki Gdańskiej w polską państwową szkołę akademicką Wydział Inżynierii Lądowej.22 października 1945 roku – Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej
Zarządzenie Ministra Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 marca 1952 roku. Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej, podzielono na dwa Wydziały:
Wydział Budownictwa Lądowego,
Wydział Budownictwa Wodnego,
rozpoczęły one działalność od roku akademickiego 1952/53.1952 – 1969 Wydział Budownictwa Lądowego1969 – 1971 Wydział Budownictwa i Architektury1971 – 1975 Instytut Budownictwa Lądowego z zakładami1975 – 1992 Wydział Budownictwa Lądowego z instytutami i zakładami1992 – 1999 Wydział Budownictwa Lądowego z katedrami

1952 - 2004 - Wydział Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska

Na 52-letnią historię Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska składa się łączna działalność, dydaktyczna, naukowo-badawcza i organizacyjna następujących kolejnych jednostek administracyjnych Politechniki Gdańskiej:

  • Wydziału Budownictwa Wodnego (1952-1969),
  • Instytutu Hydrotechniki (1969-1971) istniejącego w ramach Wydziału Budownictwa i Architektury,
  • Instytutu Hydrotechniki na prawach Wydziału (1971-1982),
  • Wydziału Hydrotechniki (1982-1995),
  • Wydziału Inżynierii Środowiska (1995-1999),
  • Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska (1999-2004).

Organizacją i strukturą Wydziału Budownictwa Wodnego zajął się prof. Wacław Balcerski, jako pierwszy dziekan. Na Wydziale w roku akademickim 1952/53 utworzono siedem następujących Katedr (w nawiasach podano nazwiska kierowników):

  • Katedrę Budownictwa Morskiego i Portów (prof. Witold Tubielewicz),
  • Katedrę Budownictwa Wodnego (prof. Wacław Balcerski),
  • Katedrę Fundamentowania (prof. Stanisłw Hueckel),
  • Katedrę Geologii (prof. Zdzisław Pazdro),
  • Katedrę Hydrauliki i Hydrologii (prof. Romuald Cebertowicz),
  • Katedrę Miernictwa i Geodezji (prof. Paweł Kułakowski),
  • Katedrę Wodociągów i Kanalizacji (prof. Mieczysław Michalski),

W dalszych latach działalności na Wydziale utworzono trzy kolejne Katedry:

  • Katedrę Gleboznawstwa (1954 r., prof. Józef Krzyszowski),
  • Katedrę Dróg Wodnych (1956 r., doc. Józef Karwowski),
  • Katedrę Melioracji Wodnych (1962 r., doc. Władysław Wędziński).

Na Wydziale kształcono inżynierów i magistrów inżynierów na dwóch kierunkach studiów: budownictwo wodne (od 1952 r.) ze specjalnościami: budownictwo wodne śródlądowe, budownictwo morskie, geologia inżynierska, inżynieria sanitarna (od 1956 r.) ze specjalnościami: inżynieria komunalna, inżynieria wodno-melioracyjna,

W latach 1952-54, dzięki dużemu zaangażowaniu prof. Romualda Cebertowicza wybudowano osobny nowy gmach Wydziału (4 piętra) oraz przyległą do gmachu halę Laboratorium Wodnego należącego wówczas do największych laboratoriów w Europie.

Kadra naukowo-dydaktyczna w 1956 r. licząca 15 samodzielnych pracowników naukowych o uznanej pozycji naukowej i odgrywająca znaczną role w życiu naukowym i gospodarczym kraju, przyczyniła się do rozszerzenia zakresu prac naukowo-badawczych na wydziale i kontaktów z przemysłem (szczególnie z gospodarką morską, gospodarką wodną, energetyką i inżynierią sanitarną) oraz z ośrodkami naukowymi za granicą.

Wydział miał uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych (od 1952 r.), a następnie doktora habilitowanego (od 1960 r.) w dyscyplinie budownictwo.

Zmiany w organizacji struktury szkolnictwa wyższego w kraju, doprowadziły w latach 1969-1971 do zlikwidowania katedr, zstąpienia ich zakładami tworzącymi instytuty, które z kolei tworzyły Wydziały. W związku z tym w Politechnice Gdańskiej trzy dotychczasowe istniejące Wydziały: Architektury, Budownictwa Lądowego i Budownictwa Wodnego, przemianowano na trzy Instytuty połączone w jeden duży Wydział Budownictwa i Architektury, którego Dziekanem został prof. Roman Kazimierczak, a Prodziekanami: Doc. Stefan Bednarczyk, st. wykł. Władysław Buczkowski i st. wykł. Alfons Lewandowski.

Dotychczasowy Wydział Budownictwa Wodnego przyjął nazwę Instytutu Hydrotechniki, którego dyrektorem został Prof. Józef Karwowski, a zastępcami dyrektora doc. Stanisław Mackiewicz i doc. Marian Sieradzki. W skład Instytutu Hydrotechniki weszło sześć następujących zakładów (w nawiasach podano nazwiska kierowników):

  • Zakład Budownictwa Wodnego Śródlądowego i Morskiego (prof. Wacław Balcerski),
  • Zakład Geodezji i Melioracji Wodnych (prof. Władysław Wędziński),
  • Zakład Geologii i Oceanologii (doc. Władysław Piotrowicz),
  • Zakład Hydromechaniki (prof. Jerzy Sielski),
  • Zakład Mechaniki Gruntów i Fundamentowania (doc. Zdzisław Przewłócki),
  • Zakład Inżynierii Komunalnej (doc. Józef Siuzdak).

Struktura ta przetrwała zaledwie dwa lata, ponieważ od nowego roku akademickiego 1971/72 Instytut Hydrotechniki rozpoczął działalność jako samodzielna jednostka na prawach wydziału, aż do roku 1982. W skład Instytutu Hydrotechniki na prawach Wydziału w 1982 roku weszło sześć następujących zakładów (w nawiasach podano nazwi-ska kierowników):

  • Zakład Budownictwa Wodnego i Morskiego (prof. Wacław Balcerski),
  • Zakład Dróg Wodnych i Melioracji (prof. Władysław Wędziński),
  • Zakład Geodezji (doc. Marian Sieradzki),
  • Zakład Geotechniki (doc. Zdzisław Przewłócki),
  • Zakład Hydrauliki (prof. Jerzy Sielski),
  • Zakład Inżynierii Komunalnej (doc. Józef Siuzdak).

Po okresowych zmianach profil kształcenia absolwentów obejmował dwa kierunki:

budownictwo ze specjalnościami: budownictwo wodne i morskie, budownictwo wodno-melioracyjne, budownictwo hydrotechniczne (wodne, śródlądowe i morskie), inżynierię sanitarną ze specjalnościami: inżynieria komunalna, zaopatrzenie w wodę, unieszkodliwianie ścieków i odpadów.

Kierownikiem Dziekanatu studiów dziennych była pani Halina Borowska (do 1972 r.), a następnie przez ponad 30 lat pani Hildegarda Gostomska (1972-2004). Oprócz studiów dziennych prowadzono Studium dla Pracujących. Długoletnim Kierownikiem Studium dla Pracujących (1974-87) był st. wykł. mgr inż. Franciszek Loska, a kierowniczką dziekanatu tego studium pani Irena Łosicka (do 1987 r.).

W drugiej połowie lat 70-tych ubiegłego stulecia prowadzono dla absolwentów cztery studia podyplomowe w zakresie: Inżynierii morskiej, Ogólnych zagadnień ochrony środowiska, Inżynierii Wodnej i Podstaw hydrauliki. Instytut Hydrotechniki wspólnie z IBW PAN w Gdańsku prowadził trzyletnie studia doktoranckie w zakresie geotechniki (od 1979 r.) i w zakresie podstaw hydrauliki (od 1980 r.).

Dalsze rozszerzenie i intensyfikacja nastąpiła w zakresie działalności naukowo-badawczej (aktywny udział pracowników w Programach Rządowych, Węzłowych i Resortowych, a szczególnie w programie PR-7 „Kształtowanie i wykorzystanie zasobów wodnych", PW 072 „Unowocześnienie zasad projektowania w budownictwie naziemnym i podziemnym"). Realizowano także szereg tematów w ramach ogólnopolskiego Programu „Wisła", związanych z budownictwem wodnym i gospodarką wodną, hydrauliką, hydrologią i konstrukcjami hydrotechnicznymi. Rozszerzono także współpracę z przemysłem podejmując kompleksowe opracowanie zagadnień naukowo-technicznych dla PBIM Hydrobudowa 4 w Gdańsku, CBS i PBW Hydroprojekt w Warszawie, Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdańsku.

Podpisano umowy i realizowano współpracę międzynarodową z kilkunastoma uczelniami zagranicznymi. Pracownicy opublikowali w tym okresie szereg książek, podręczników, skryptów i pomocy dydaktycznych dla studentów.

Dyrektorów i Z-ców Dyrektorów Instytutu Hydrotechniki na prawach Wydziału w latach 1971-1982 zestawiono w tabl. 2.

Od roku 1974 utworzono stanowisko Dyrektora Instytutu ds. administracyjnych. W latach 1974-84 funkcję tę pełnił mgr inż. Włodzimierz Paduszyński. Kierownikiem Biura Instytutu w latach 1971-83 była pani Leokadia Padalec.

Kolejna reorganizacja struktury organizacyjnej polegająca na przekształceniu Instytutu Hydrotechniki (na prawach Wydziału) w Wydział Hydrotechniki, oraz na odejściu od Zakładów i powrocie do Katedr nastąpiła w 1982 r. Utworzono osiem następujących katedr (w nawiasach podano nazwiska kierowników):

  • Katedra Budownictwa Morskiego (prof. Bolesław Mazurkiewicz),
  • Katedra Budownictwa Wodnego (prof. Tomasz Biernacki),
  • Katedra Geodezji (doc. Marian Sieradzki),
  • Katedra Geologii (doc. Bohdan Kozerski),
  • Katedra Geotechniki (prof. Eugeniusz Dembicki),
  • Katedra Hydrauliki i Hydrologii (doc. Teofil Piwecki),
  • Katedra Inżynierii Sanitarnej (prof. Piotr Kowalik),
  • Katedra Technologii Wody i Ścieków (doc. Stanisław Bachanek).

Struktura ta okazała się stabilna i z drobnymi zmianami w układzie i nazwie Katedr przetrwała 13 lat, aż do roku 1995.

Skład Rady Wydziału w tym czasie był stabilny (19-20 samodzielnych pracowników naukowych) ponieważ ubytki spowodowane przejściami na emeryturę, uzupełniali sukcesywnie pracownicy wydziału uzyskujący stopnie doktora habilitowanego, co zapewniało wydziałowi możliwość kształcenia na dwóch kierunkach oraz pełne prawa akademickie do nadawania stopni i tytułów naukowych w dyscyplinie budownictwo oraz stopnia doktora w dyscyplinie inżynieria środowiska (od 1989 r.). W tym czasie profil kształcenia absolwentów obejmował dwa kierunki:

budownictwo ze specjalnościami: budownictwo wodne śródlądowe budownictwo morskie, geotechnika (od 1994 r.),inżynierię środowiska ze specjalnościami: inżynieria sanitarna, gospodarka wodna (od 1986 r.).

Prowadzono dla absolwentów 4 studia podyplomowe w zakresie: Konstrukcji pełnomorskich, Energetyki i środowiska, Ochrony wód i Małych oczyszczalni ścieków.

W latach 1990-93 realizowano Program TEMPUS, którego efektem było między innymi utworzenie w Politechnice Gdańskiej Centrum Ochrony Środowiska.

W zakresie badań naukowych realizowano liczne prace w ramach programów rządowych CPBP i CPBR, programów międzyresortowych i resortowych, w latach 1991-94 projekty badawcze Komitetu Badań Naukowych (25 grantów), a także liczne prace zlecone dla przemysłu.

Rozbudowano i unowocześniono istniejące laboratoria dydaktyczne i naukowo-badawcze oraz w 1992 r. utworzono nowe Laboratorium Labosyntec z wysokiej klasy aparaturą do badań właściwości geosyntetyków stosowanych w obiektach inżynierskich.

Pracownicy wydziału w latach 1982-1995 publikowali rocznie średnio około 100 prac w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych oraz w materiałach konferencyjnych. Stopnie doktora habilitowanego uzyskało 8, a stopnie doktora 25 pracowników Wydziału. Na Wydziale zorganizowano 34 konferencje krajowe i zagraniczne. Wydział w tym czasie miał kategorię A w klasyfikacji KBN.

Z inicjatywy prof. Eugeniusza Dembickiego w 1993 r. utworzono na Wydziale Studium Doktoranckie „Geotechnika w Budownictwie i Ochronie Środowiska", którym kierował prof. E. Dembicki (1993-2001).

Nadal kontynuowano i rozwijano współpracę międzynarodową z kilkunastoma uczelniami zagranicznymi. Dziekanów i Prodziekanów Wydziału Hydrotechniki (1982-1995) ze-stawiono w tabl. 3.

Funkcję Dyrektora Administracyjnego Wydziału w latach 1984-2004 pełniła mgr inż. Anna Biedrzycka, absolwentka Wydziału Budownictwa Wodnego z roku 1965. Kierownikiem Biura Wydziału w latach 1983-2004 była pani Bożena Lorbiecka.

Rok 1995 zamknął pierwsze 50-lecie Wydziału. Kierując się troską o rozwój Wydziału, profil zawodowy absolwentów oraz chęcią zwiększenia zainteresowania i liczby kandydatów na studia, decyzją Rady Wydziału i Senatu Politechniki Gdańskiej zmieniono w lutym 1995 r. nazwę na Wydział Inżynierii Środowiska w skład, którego weszło osiem następujących katedr (w nawiasach podano nazwiska kierowników):

  • Katedra Budownictwa Morskiego (prof. Bolesław Mazurkiewicz),
  • Katedra Budownictwa Wodnego i Gospodarki Wodnej (prof. Wojciech Majewski),
  • Katedra Geodezji (prof. Adam Żurowski),
  • Katedra Geotechniki (prof. Eugeniusz Dembicki),
  • Katedra Hydrauliki i Hydrologii (prof. Romuald Szymkiewicz),
  • Katedra Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej (prof. Bohdan Kozerski),
  • Katedra Inżynierii Sanitarnej (prof. Piotr Kowalik),
  • Katedra Technologii Wody i Ścieków (prof. Krystyna Olańczuk-Neyman).

Ze względu na automatyczne zakwalifikowanie przez KBN Wydziału Inżynierii Środowiska do zespołu T-09, a nie jak poprzednio do Zespołu T-07 w trakcie kategoryzacji, przyznano Wydziałowi w 1998 r. kategorię 5. Stało się to powodem do złożenia w KBN odpowiednich odwołań popartych między innymi zmianą w 1999 r. nazwy na Wydział Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska, przy zachowaniu dotychczasowej liczby i nazw Katedr. Poskutkowało to zakwalifikowaniem Wydziału ponownie do T-07 i przyznaniem kategorii 3 (2001 r.), a następnie kategorii 2 (2002 r.).

W okresie 1995-2004 nastąpił szczególnie intensywny rozwój Wydziału co wyraża się między innymi:

posiadaniem pełnych uprawnień akademickich do nadawania stopni i tytułów naukowych w dwóch dyscyplinach: budownictwo oraz inżynieria środowiska, zrealizowaniem 45 projektów badawczych KBN i realizacją 11 kolejnych projektów, organizacją rocznie średnio 8-10 konferencji międzynarodowych i krajowych, publikowaniem rocznie średnio 125 artykułów, liczbą uzyskanych tytułów i stopni naukowych (Tabl. 4)

Na Wydziale osiem specjalistycznych Katedr prowadziło działalność dydaktyczną i naukowo-badawczą (Tabl. 5) głównie w zakresie budownictwa wodnego i inżynierii środowiska.

W dziesięciu specjalistycznych laboratoriach i pracowniach dydaktycznych i dydaktyczno-badawczych: - Laboratorium Hydrauliki i Inżynierii Środowiska, - Laboratorium Geotechniki, - Laboratorium Badań Geosyntetyków LABOSYNTEC, - Środowiskowe Laboratorium Biotechnologii Wody i Ścieków z czterema pracowniami: analityczną, aparaturową, technologiczną, mikrobiologiczną. - Pracownia Komputerowa, - Pracownia Geodezji, - Pracownia Geologii, wyposażonych niejednokrotnie w światowej klasy aparaturę naukowo-badawczą, w unikalną aparaturę własnej konstrukcji i w wysokiej klasy komputery, realizowane są prace naukowo-badawcze oraz dydaktyczne w zakresie szeroko rozumianego budownictwa hydrotechnicznego, inżynierii wodnej i inżynierii środowiska.

Profil kształcenia absolwentów rozszerzył się i w roku akademickim 2003/2004 obejmował dwa kierunki:

budownictwo z 4 specjalnościami: budownictwo wodne i morskie, geotechnika, budownictwo komunalne i sanitarne, geodezja inżynieryjna i wycena nieruchomości, inżynieria środowiska z 2 specjalnościami: inżynieria sanitarna, inżynieria wodna,

Wychodząc naprzeciw aktualnym tendencjom edukacji wyższej w zjednoczonej Europie, realiom krajowej i międzynarodowej gospodarki wolnorynkowej oraz podkreślając konieczność ustawicznego samo-kształcenia się studentów i absolwentów, a także doskonalenia własnego warsztatu zawodowego i kreatywności absolwentów, na Wydziale w ostatnich latach rozszerzono ofertę edukacyjną w zakresie ogólnie rozumianego budownictwa wodnego (pełnomorskiego, morskiego, brzegowego i śródlądowego) oraz inżynierii środowiska (morskiego, nadmorskiego, lądowego) oferując kandydatom i studentom: - studia trzystopniowe (inżynierskie, magisterskie, doktoranckie), - do wyboru jedną z sześciu wcześniej wymienionych specjalności studiów, - obligatoryjne przedmioty wspólne i przedmioty do wyboru oraz przedmioty dodatkowe, - możliwość realizacji prac dyplomowych za granicą w ramach programu SOCRATES (w ostatnich 3 latach z oferty tej skorzystało łącznie 14 dyplomantów), - na wyższych latach studiów aktywne uczestniczenie w badaniach naukowych realizowanych w poszczególnych Katedrach w ramach grantów KBN lub współpracy z zagranicą, - tematykę prac dyplomowych ściśle związaną z zapotrzebowaniami przemysłu lub przyszłych pracodawców, - pozaprogramowe zajęcia dydaktyczne o wybranej tematyce w językach obcych (np. angielskim, francuskim, niemieckim), - nowoczesne pomoce dydaktyczne (np. programy obliczeń i symulacji badań laboratoryjnych, krajowe i zagraniczne prospekty i wyroby specjalistyczne, skrypty i zeszyty laboratoryjne w wersji elektronicznej), - nowocześnie prowadzone zajęcia dydaktyczne w całkowicie odnowionych i zmodernizowanych salach specjalistycznych oraz w laboratoriach i pracowniach dydaktycznych.

W latach 1998-2005, dzięki staraniom władz Wydziału i pracowników, całkowicie odnowiono i zmodernizowano w budynku Wydziału wszystkie sale dydaktyczne (12 sal), siedem pracowni specjalistycznych, unikalne stanowisko dydaktyczne w Wydziałowym Laboratorium Hydrauliki i Inżynierii Środowiska, salę posiedzeń Rady Wydziału, część holu przeznaczoną dla Samorządu Studentów i Kół Naukowych oraz teren przed wejściem do budynku Wydziału.

Tematyka prac naukowo-usługowych o charakterze aplikacyjnym, finansowanych przez przemysł regionu oraz inwestorów i wykonywanych na ich zapotrzebowanie, dotyczyła praktycznie wszystkich obiektów budownictwa śródlądowego i morskiego oraz obiektów inżynierii środowiska wybudowanych i eksploatowanych na terenie województwa pomorskiego. Najważniejsze obiekty i wykonywane prace to między innymi:

  • odbudowa i rozbudowa portów w Gdyni, Gdańsku, Władysławowie, Ustce, Helu i Pucku,
  •  rozbudowa portu gdańskiego oraz budowa Portu Północnego i jego zaplecza,
  •  odbudowa i rozbudowa obiektów hydrotechnicznych w stoczniach Gdańska i Gdyni,
  •  ochrona brzegów morskich (szczególnie klifowych),
  •  elektrownia szczytowo-pompowa w Żarnowcu i ocena jakości wód Jeziora Żarnowieckiego,
  •  ujęcie wody w Straszynie koło Gdańska,
  •  budowa oczyszczalni ścieków Wschód w Gdańsku,
  •  analiza stateczności i ocena bezpieczeństwa małych stopni wodnych na rzekach województwa pomorskiego,
  •  wzmacnianie podłoża gruntowego pod budowę Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu, placów składowych rudy w Porcie Północnym i Trasy mjr Sucharskiego w Gdańsku,
  •  badania i analizy nośności pali zwykłych i wielkośrednicowych w Porcie Północnym, pod pylon mostu na Trasie mjr Sucharskiego, pod zbiorniki Oczyszczalni Wschód w Gdańsku i pod estakadę Kwiatkowskiego w Gdyni,
  •  badania i ocena efektywności oczyszczania ścieków w wielu miastach województwa pomorskiego,
  •  opracowanie koncepcji i budowa oczyszczalni hydrofitowych w Gdańsku, Sopocie, Wieżycy, Przywidzu i Łubianie,
  •  opracowanie i wdrożenie zintegrowanej gospodarki odpadami w aglomeracji trójmiejskiej i w gminach nadmorskich,
  •  współudział w opracowywaniu regionalnej polityki budownictwa i ekorozwoju obszarów nadmorskich,
  •  współudział w ocenie zagrożeń powodziowych Żuław oraz opracowywaniu systemu ochrony i zabezpieczeń w rejonie delty Wisły, miasta Gdańska i   Zalewu Wiślanego,
  •  współudział w opracowywaniu podstaw procesu aktywizacji regionu elbląskiego w aspekcie transportu morsko-rzecznego, rekreacji i rybołówstwa.

Wymienione obiekty są dowodem ścisłych powiązań Wydziału z praktyką w kreowaniu właściwych, nowoczesnych i ekonomicznych rozwiązań technicznych i technologicznych i służą rozwiązywaniu wielu istotnych problemów inwestycyjnych szczególnie w województwie pomorskim. W okresie ostatnich 5 lat, szereg specjalistów Wydziału z zakresu geotechniki, budownictwa hydrotechnicznego i inżynierii środowiska było aktywnie zaangażowanych w realizację różnorodnych dużych inwestycji budowlanych na terenie Trójmiasta oraz województwa pomorskiego. Najważniejsze z tych inwestycji to:

  •  budowa trasy mjr. Sucharskiego i mostu wantowego w Gdańsku,
  •  ocena stanu technicznego pirsu przeładunku rudy w Porcie Północnym w Gdańsku,
  •  ocena stanu technicznego twierdzy Wisłoujście w Gdańsku,
  •  rekultywacja i modernizacja składowisk odpadów przemysłowych w Wiślince, Przegalinie i Rewie,
  •  posadowienie nasypów ziemnych i wiaduktów obwodnicy Trójmiasta,
  •  likwidacja skutków letniej powodzi w Gdańsku z 2001 r.,
  •  budowa Gdańskiego Centrum Muzyczno-Kongresowego,
  •  budowa budynku Filharmonii Bałtyckiej na wyspie Spichrzów w Gdańsku,
  •  rozbudowa gdańskiego terminalu gazowego „Gaspol" w Porcie Północnym w Gdańsku,
  •  stateczność obiektów na wzgórzach morenowych w Gdańsku,
  •  garaże podziemne i tunele dla pieszych w Sopocie,
  •  budowa estakady na trasie Kwiatkowskiego w Gdyni,
  •  zabezpieczenie klifu w Jastrzębiej Górze,
  •  budowa dojazdów do mostu na rzece Elbląg przy budowie trasy E-7,
  •  modernizacja składowiska odpadów komunalnych w Szadółkach koło Gdańska i Łężycach koło Gdyni.

W skład Rady Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska w sierpniu 2004 r. wchodziło 18 samodzielnych pracowników naukowych (w tym 7 profesorów tytularnych, 9 profesorów nadzwyczajnych PG i 2 doktorów habilitowanych).

Należy wspomnieć, że w okresie 1952-2004 spośród pracowników Wydziału pięciu profesorów pełniło funkcję Rektora Politechniki Gdańskiej (Stanisław Hueckel, Wacław Balcerski, Tomasz Biernacki, Eugeniusz Dembicki, Bolesław Mazurkiewicz) oraz pięciu profesorów funkcję Prorektora Politechniki Gdańskiej (Stanisław Szymborski, Tomasz Biernacki, Bolesław Mazurkiewicz, Bohdan Kozerski, Romuald Szymkiewicz). Wydział to także jego Absolwenci.

Autor Bohdan Zadroga

2004 - obecnie - Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska

1 października 1999 roku – 31 października 2004 roku Wydział Inżynierii Lądowej
Uchwała Senatu Politechniki Gdańskiej nr 86/04/XX z dnia 20 kwietnia 2004 roku. Wydział Inżynierii Lądowej oraz Wydział Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska zostały połączone w jeden Wydział.